ఒకనాడు యవ్వనంలో ఎంతో మిసమిసలాడుతున్న వ్యక్తి... వృద్ధాప్యం వచ్చేసరికి ఒళ్ళంతా ముడతలు పడిపోయి, దవడలు జారిపోయి, జుట్టు తెల్లబడిపోయి ఉండవచ్చు. కానీ భౌతికంగా ఎంత అందంగా ఉన్నారన్నది కాదు, కాలక్రమంలో అది నిలబడదు. భగవంతుడిచ్చిన విభూతులను వయసులో ఉన్నప్పుడే సక్రమంగా వాడుకుని ఆ అందాన్ని పెంచుకోవాల్సి ఉంటుంది. అందువల్ల ఆ చివరి సమయంలో మనిషికి అందం – ఆయన అనుభవం, గతంలో ఆయన ప్రవర్తించిన తీరు, ఆయన నడవడిక మాత్రమే. ‘‘హస్తస్య భూషణం దానం, సత్యం కంఠస్య భూషణం, కర్ణస్య భూషణం శాస్త్రం, భూషణైః కిం ప్రయోజనం’’ చేతికి కంకణములు, కేయూరములు, అంగదములు, ఉంగరములు... ఇవన్నీ కూడా అలంకారాలే.. భగవంతుడిచ్చినప్పుడు వేసుకోవడంలో తప్పేమీ లేదు. కానీ అన్ని ప్రాణులలో ఉన్న ఆత్మ ఒక్కటే...అని.. అవతలి ప్రాణి కష్టాన్ని తన కష్టంగా భావించి ఆదుకోవడం కోసం తన చేతితో తనదైన దానిని ఇవ్వగలిగిన వాడు ప్రాజ్ఞుడు. ఆ చేతికి దానమే అతి పెద్ద అలంకారం. మిగిలిన అలంకారాలు తొలగిపోయినా... పైకి కనబడకపోయినా అది శాశ్వతంగా నిలిచిపోయే, వెలిగిపోయే అలంకారం. దానం చేయడం అంటే ఏమీ మిగుల్చుకోకుండా అని కాదు. తనకున్న దానిలో తన శక్తికొద్దీ ప్రతిఫలాన్ని ఆశించకుండా చేయడం... అలా ఎందుకు? అంటే అలా చేయకుండా ఉండలేకపోవడమే మానవత్వం. శరీరంలో ఎక్కువగా ఆభరణాలు అలంకరించుకునే అవయవం కంఠం. వాటిలో మంగళప్రదమైనవి, ఐశ్వర్య సంబంధమైనవి ఉంటాయి.. సత్యం జ్ఞానం అనంతం బ్రహ్మ... మనిషిని భగవంతుడికి దగ్గరగా తీసుకెళ్ళేది... సత్య భాషణం. నిజాన్ని నిర్భయంగా, ప్రియంగా మాట్లాడడం. సత్యాన్ని మించిన ఆభరణం మరేదీ కంఠానికి అంత శోభనివ్వదు. ఇతర ఆభరణాలను తీసినట్లుగా ఈ ఆభరణాన్ని తీయడం అసాధ్యం. భగవంతుడు మనకు రెండు చెవులిచ్చాడు. మన అందాన్ని పెంచడానికి వీటిని కూడా అలంకరించుకుంటూ ఉంటాం. కానీ వాటికి నిజమైన ఆభరణం.. శాస్త్రాన్ని ఎప్పుడూ వింటూ ఉండడం, అంటే మన అభ్యున్నతికి దోహదపడే మంచి విషయాలను వినడం, అలా విన్న వాటితో సంస్కరింపబడి ఉన్నతిని పొందడం. నోటితో తిన్నది శరీర పుష్టికి కారణమవుతున్నది. చెవులద్వారా విన్నది... మనిషి సౌశీల్యానికి కారణం కావాలి. ఆయన ఊపిరి వదలడు, ఊపిరి తియ్యడు..అని నిర్ధారించుకున్న తరువాత చిట్టచివరన శరీరాన్ని పంచభూతాల్లో కలిపివేసేటప్పుడు ఇక ఆ శరీరం మీద ఏ ఒక్క ఆభరణాన్ని కూడా ఉంచరు.. అన్నీ తీసేస్తారు... అప్పుడు తీయలేనివి, పైకి కనపడనివి కొన్ని ఉంటాయి... తన జీవిత కాలంలో దానగుణంచేత, సత్యభాషణం చేత, తన ఉన్నతికి పనికొచ్చే విషయాలను శాస్త్రాల ద్వారా వినడం చేత సమకూర్చుకున్న ఆభరణాలు మాత్రం ఉండిపోతాయి. ఇవి నీ పేరు శాశ్వతంగా ఉండిపోవడానికి, కాలంతో సంబంధం లేకుండా నిన్ను పదిమంది ఎప్పుడూ స్మరిస్తూ ఉండడానికి, నిన్ను చాలా మంది ఆదర్శంగా తీసుకోవడానికి, నిన్ను పరమాత్మకు చేరువ చేయడానికి ఎప్పుడూ నిన్ను అలంకరించి నీ అందాన్ని, వైభవాన్ని పెంచుతుంటాయి.   బ్రహ్మశ్రీ చాగంటి కోటేశ్వరరావు


 బ్రహ్మపదార్థాన్ని, పరమాత్మను తెలుసుకున్నవాడు అన్నీ ఉన్నవాడు అవుతాడు. ఉత్తమలోకాలకు చేరుకుంటాడు. నిరాకార పరబ్రహ్మ తాను అనేకరూపాలు పొందాలని కోరుకున్నాడు. దానికోసం తపస్సు చేశాడు. ఈ విశ్వాన్ని మొత్తాన్ని సృష్టించాడు. అంతటిలో, అన్నిటిలో తానే ప్రవేశించాడు. రూపం ఉన్నవీ, లేనివీ, స్థావరాలు ఉన్నవీ, లేనివీ, విజ్ఞానం ఉన్నవీ, లేనివీ, సత్యం, అసత్యం అన్నీ తానే అయినాడు. అందువల్లే జ్ఞానులచే అతడు ఉన్నాడని చెప్పబడుతున్నాడు. ఇది ఆనందమయ వర్ణన.
 మొదట ఏమీ లేదు. పరమాత్మ తానే అన్నీ అయి సృష్టించాడు. ఇదంతా అతని స్వయంకృతం. అతడే ఆనందం. అతణ్ణి తెలుసుకోవడం వల్లనే మానవుడు ఆనందమయుడు అవుతున్నాడు. హృదయాకాశం అతనితో ఆనందమయం అవుతుంది. పరమాత్మ ఎవరికీ కనపడడు. శరీరమూ, రూపమూ, నిలయమూ, భయమూ ఏవీ లేకుండా ఉంటాడు. అతణ్ణి తెలుసుకుంటే మానవులకు భయం ఉండదు. అతనికి దూరమైతే భయం కలుగుతుంది. ఇది బ్రహ్మానంద వర్ణన.
  పరమాత్మ భయంతోనే వాయువు, సూర్యుడు, అగ్ని, ఇంద్రుడు, మృత్యువు తమ పనులు శ్రద్ధగా చేస్తున్నారు. ఆనందం ఎలా ఉంటుందో తెలుసుకుందాం. యువకుడు, బలిష్ఠుడు, విద్యావంతుడు, సంపన్నుడు, పరిపాలకుడు, చక్రవర్తి అయిన వాడికి కలిగేది మానుష్యానందం. వందమానుషానందాలు ఒక గంధర్వానందం అవుతుంది. కోరికలు లేని శ్రోత్రియునికి అది లభిస్తుంది. మానవునిలో సూర్యునిలో ఉన్న పరమాత్మ ఒక్కడే. ఇది తెలుసుకున్నవాడు అన్నమయ, ప్రాణమయ, మనోమయ, విజ్ఞానమయ, ఆనందమయ కోశాలను దాటుకుంటూ బ్రహ్మానందాన్ని పొందుతాడు.
  మాటతో మనసుతో తెలుసుకోలేని పరమాత్మను తపస్సుతో తెలుసుకున్నవాడు దేనికీ భయపడడు. మంచి చెడులకు, పాపపుణ్యాలకు అతీతుడు అవుతాడు. ఆత్మజ్ఞానంతో అన్నిటినీ జయించి బ్రహ్మానందాన్ని పొందుతాడు. ఇది ఆనందవల్లి సంక్షిప్త సమాచారం.
  తైత్తిరీయోపనిషత్తులో మూడవ అధ్యాయాన్ని భృగువల్లి అంటారు. దీనిని వారుణీవిద్య అని కూడా అంటారు. పరమాత్మ ఎవరో, ఎక్కడుంటాడో తెలుసుకోవడానికి వరుణమహర్షి కుమారుడు భృగువు తండ్రి దగ్గరకు వెళ్లాడు. తండ్రీ! పరమాత్మ ఎవరో చెప్పండి అని అడిగాడు. ‘‘నాయనా! అన్నం, ప్రాణం, కన్ను, చెవి, మనస్సు, వాక్కు.. ఇవే పరమాత్మ. పరమాత్మ నుంచే ప్రాణులు పుడుతున్నాయి. పరమాత్మతో జీవిస్తున్నాయి. పరమాత్మలో లీనమౌతున్నాయి.
 ఆ పరమాత్మ ఎవరో తెలుసుకోవడానికి తపస్సు చెయ్యి అని వరుణుడు భృగువుకు చెప్పాడు. ఇదే పది అనువాకాల భృగువల్లి. తండ్రి చెప్పినట్టు భృగువు తపస్సు చేశాడు.‘అన్నమే పరబ్రహ్మ అని తెలుసుకున్నాడు. ఎందుకంటే అన్నం వల్లనే ప్రాణులు పుడుతున్నాయి. అన్నంతో జీవిస్తూ అన్నంలో కలిసిపోతున్నాయి. ఈ సంగతి తండ్రికి చెప్పాడు. నాయనా! ఇంకా తపస్సు చెయ్యి అన్నాడు వరుణుడు.
  భృగువు మళ్లీ తపస్సు చేశాడు. ‘ప్రాణమే పరబ్రహ్మ’ అని తెలుసుకున్నాడు. ఎందుకంటే ప్రాణం నుంచే జీవకోటి పుడుతోంది. ప్రాణంతో పెరుగుతోంది. ప్రాణంతో కలిసి పోతోంది. ఈ సంగతి వరుణుడికి చెప్పాడు. భృగూ! ఇంకా తపస్సు చెయ్యి అన్నాడు తండ్రి.
  భృగువు ఇంకా తపస్సు చేశాడు. ‘మనస్సే పరబ్రహ్మ’ అని గ్రహించాడు. మనస్సు నుంచే ప్రాణులు పుడుతున్నాయి. మనసుతో పెరుగుతున్నాయి. మనసులో లీనమౌతున్నాయి. ఈ సంగతి తండ్రికి చెప్పాడు. వరుణుడు నాయనా! ఇంకా తపస్సు చెయ్యి. తెలుస్తుంది అన్నాడు.
  భృగువు దీక్షగా తపస్సు చేసి, ‘విజ్ఞానమే పరబ్రహ్మ’ అని గ్రహించాడు. విజ్ఞానం వల్లనే ప్రాణులు పుడుతున్నాయి. దానితో జీవిస్తున్నాయి. దాంట్లో కలిసిపోతున్నాయి కనుక విజ్ఞానమే పరబ్రహ్మ అని తండ్రికి చెప్పాడు. ఆయన వారుణీ! ఇంకా తపస్సు చెయ్యి! అన్నాడు.
  భృగువు గతానుభవాలను పక్కనబెట్టి ఏకాగ్రతతో మళ్లీ తపస్సు చేశాడు. ఆనందమే పరబ్రహ్మ అని తెలుసుకున్నాడు. ఎలాగంటే ఆనంద ం వల్లనే ప్రాణులు ఆవిర్భవిస్తున్నాయి. ఆనందంతో జీవిస్తున్నాయి. ఆనందంలో కలిసి పోతున్నాయి కనుక ఆనందమే పరబ్రహ్మ అనే నిర్ణయానికి వచ్చేశాడు. ఇక తండ్రి దగ్గరకు వెళ్లి పరమాత్మను గురించి చెప్పమని అడగలేదు. ఎప్పటికప్పుడు పరిశోధనలో ఇదే సత్యం కనిపించింది.
 అన్నం, ప్రాణం, మనస్సు, విజ్ఞానం, ఇలా క్రమక్రమంగా ఈ దశలన్నీ దాటుతూ వెళితేగానీ చివరి ఫలితం ఆనందోబ్రహ్మ అని స్ఫురించలేదు. అందుకే తండ్రి ఎప్పటికప్పుడు తెలుసుకున్నదానిని కాదనకుండా ఇంకా తెలుసుకో అని ప్రోత్సహించాడు. దాని అర్థం ఇప్పటికీ నీకు తెలిసింది తుది ఫలితం కాదని సూచించటమే. పైతరం పర్యవేక్షణలో తరువాత తరం పరిశోధన సాగించాలి. పెద్దలు పిల్లల్ని ఖండించకుండా ప్రోత్సహిస్తూ, ముందుకు నడిపించాలి. అప్పుడు పెద్దలు చెప్పిది గుడ్డిగా నమ్మినట్లు కాకుండా స్వయంగా తెలుసుకున్నట్టు అవుతుంది. అందుకే భృగువు పేరుతో ‘భృగువల్లి’ అన్నదానిని తండ్రీకొడుకులకు కలిసి వచ్చేలా ‘వారుణీవిద్య’ అన్నారు.   -డా. పాలపర్తి శ్యామలానంద ప్రసాద్