నా భార్య సైప్రస్‌లో. నేను ఈజిప్టులో. ఆ దీవికి, ఈ దేశానికి మధ్య ఉన్న వెయ్యి కిలోమీటర్ల దూరం.. నా భార్య నన్ను నెట్టేసిన దూరం కన్నా చాలా చిన్న దూరం. ‘ఇడియట్’ అంటుండేది నన్నెప్పుడూ! ప్రేమించడం తప్ప నాకేం తెలియదట. ‘ఉదయం ప్రేమ. మధ్యాహ్నం ప్రేమ. సాయంత్రం ప్రేమ. షిట్’ అంటుంది. ప్లానింగ్ లేకుండా, పౌండ్ ఆదాయం లేకుండా ఊరికే తనను ప్రేమిస్తూ కూర్చుంటానట. ‘ఛీ.. నీ ముఖం నాకు చూపించకు’ అంది ఒకరోజు. ఇరవై నాలుగేళ్ల క్రితం ఒకరోజు! ఈజిప్టు వచ్చేశాను. దైవకృప. తను వెళ్లిపోతాననలేదు. నన్ను వెళ్లిపొమ్మంది. తను వెళ్లిపోయుంటే లోటస్ పువ్వును చేత్తో పట్టుకుని ఈజిప్టంతా ఈరోజుకీ తనకోసం వెతుక్కుంటూ ఉండేవాడిని. సైప్రస్‌లో తనెక్కడ ఉంటుందో తెలుసు కాబట్టి లోకంలో నేను ఏ దిక్కున ఉన్నా ఆమె నాతో ఉన్నట్టే.
  
  ‘మిస్టర్ సయీఫ్ ఎల్డిన్ ముస్తఫా..’ అంటూ కస్టడీ ఆఫీసర్ నా దగ్గరికి వచ్చాడు. ‘మిమ్మల్ని అందరూ ఇడియట్ అంటుంటే  నాకెంతో బాధగా ఉంది’ అన్నాడు. ‘హి ఈజ్ నాట్ ఎ టెర్రరిస్ట్. హి ఈజ్ ఏన్ ఇడియట్’ అంటున్నారట నన్ను. ఆయన ముఖంలో నిజంగానే బాధ కనిపిస్తోంది. ‘అనుకోనివ్వండి ఆఫీసర్’ అన్నాను. ఇడియట్ అన్నది నాకెంతో ప్రియమైన పిలుపు అని నేను ఆయనతో చెప్పదలచుకోలేదు. ‘‘వేరే ఇంకే కారణంతోనైనా మీరు విమానాన్ని హైజాక్ చేసి ఉండవలసింది మిస్టర్ ముస్తఫా. భార్యను కలవడం కోసం ఎవరైనా విమానాలను హైజాక్ చేసి ప్రభుత్వాలను బెదిరిస్తారా?’’ అన్నాడు.
  
  నేనేం మాట్లాడలేదు. దేశం పట్ల ప్రేమ లేని ద్రోహినని ఈజిప్టు నన్ను ఐదేళ్లుగా కదలనివ్వడం లేదు. ప్రేమించడం తప్ప పనికొచ్చే పని ఒక్కటీ చెయ్యడం లేదని నా భార్య నన్ను ఇరవై నాలుగేళ్లుగా కలవనివ్వడం లేదు. ఏం చెయ్యాలి? ప్రాణం కొట్టుకుపోతుంటే! ‘నీ ముఖం నాకు చూపించకు’ అంది కానీ, ‘నా ముఖం నీకు చూపించను’ అనలేదు కదా. అందుకే ఈజిప్టు విమానాన్ని హైజాక్ చేసి, సైప్రస్‌లో దింపాను. తనొచ్చి నన్ను చూస్తేనే అందర్నీ వదిలిపెడతానన్నాను. తను రాలేదు. పోలీసులు వచ్చారు!
  
  ‘మీరు హైజాక్ చేసిన విమానంలోని ప్రయాణికులు, కేబిన్ క్రూ, ఎయిర్ హోస్టెన్ అంతా ఇప్పుడు సంతోషంగా ఉన్నారు మిస్టర్ ముస్తఫా. మీరొక్కరే జైల్లో ఉన్నారు. బెన్ ఇన్నెస్ అనే కుర్రాడైతే మీతో దిగిన సెల్ఫీతో ఫేమస్ అయిపోయాడు. సైప్రస్ ప్రెసిడెంట్ ప్రెస్‌మీట్ పెట్టి, రిలాక్స్‌డ్‌గా నవ్వి, ఇంటికి వెళ్లిపోయాడు...’ ఆవేదనగా  చెబుతున్నాడు కస్టడీ ఆఫీసర్.  కస్టడీలో నాకిది ఐదో రోజు. ఇంకో మూడు రోజుల్లో కస్టడీ ముగుస్తోందంటేనే బెంగగా ఉంది. నేను జైల్లో ఉన్నానా, జైలు బయట ఉన్నానా అని కాదు. సైప్రస్‌లో ఉన్నాను. నా భార్య ఉన్న దీవిలోనే నేనూ ఉన్నాను. అదీ నా సంతోషం. కానీ ఒకటే బాధ. కాపురాలు కూలడం కన్నా, ప్రభుత్వాలు కూలడం పెద్ద విషయం అయింది దేశాధినేతలకు!!
  - మాధవ్ శింగరాజు


 మనుషులు కదలరు. కదలాలనే ఉంటుంది. కదిలితే బాగుండనే ఉంటుంది. కానీ కదల్లేరు. ఏదైనా ఫోర్స్ వారిని కదిలించాలి. ఏ శక్తీ కదిలించకపోతే అలాగే ఆడియన్స్‌గా ఉండిపోతారు. ఎప్పటికీ! అది వాళ్లకు సంతోషం కావచ్చు. కానీ వేదికపై ఇంకో సంతోషం ఉంది. కొంచెం పై లెవల్లో. దాన్ని ఎక్కితే ఆ ఆనందం ఇంకోలా ఉంటుంది. అయితే ఎలా? వేదిక వాళ్లది కాదు కదా. వాళ్ల కోసం కోల్‌కతా నుంచో, ముంబై నుంచో, చెన్నై నుంచో వచ్చిన వాళ్లది! కానీ మ్యూజిక్.. ఆడియన్స్ కోసం వేదికపై నుంచి చేతులు చాస్తుంది.. వచ్చి వాలిపొమ్మని. ప్రేమా అంతే. తల నిమురుతూ ఒడిలోకి తీసుకుంటుంది.
  
  దటీజ్ వై.. ఐ బిలీవ్ ఇన్ మ్యూజిక్. ఐ బిలీవ్ ఇన్ లవ్. రెండూ రెండు వేర్వేరు డ్రైవింగ్ ఫోర్స్‌లు. రెండూ కలిసి సుడిగాలై వీస్తే మనిషిని పైకి లేపేస్తాయి.. గాన గాంధర్వంలోకి, ప్రేమ మాధుర్యంలోకి. సుడిగాలి వీయడం ఏమిటి! రేగుతుందేమో కదా. లేదంటే, లేస్తుంది.. సుడులు తిరుగుతూ పైపైకి. కానీ లోపల ఉన్నదేమిటి? సంగీతం కదా, ప్రేమ కదా.. అందుకే అదొక దివ్య సమ్మేళనమై మత్తుగా వీస్తుంది.
  
  డాఆఆఆఆఆఆ... ర్లింగ్... ఆంఖో సే ఆంఖో చార్ కర్నేదో... ఎవరూ కదల్లేదు! దమ్ మారో దమ్... మిత్ జాయే గమ్... ఎవరూ కదల్లేదు! ఈ హైదరాబాద్‌కి ఏమయింది! నో గ్రూవింగ్. పైకి రమ్మని అడుగుతున్నాను. ఆడియన్స్‌లోంచి ఒక అమ్మాయి లేచింది.
  
  సిగ్గు పడుతూ నిలుచుంది. ఆ అమ్మాయిని రమ్మన్నాను. నాతో కలిసి  ‘మోనీకా... ఓ మై డార్లింగ్’ అంటూ పాడాలి. నాతో పాటు హిప్స్ కదపాలి. కనీసం లిప్స్. అమ్మాయి డయాస్ పైకి వచ్చేసింది! వావ్.. దట్ ఈజ్ లౌలీ. వాళ్లాయన కింది నుంచి చూస్తున్నాడు. తినేస్తాననా? సిగ్గు తీసేస్తాననా? అమ్మాయి చెయ్యి అందుకున్నాను. కింద ఉన్న అబ్బాయి వైపు చూస్తూ అన్నాను... ‘నౌ విత్ యువర్ పర్మిషన్, ద హోల్ వరల్డ్ విల్ కాల్ యువర్ వైఫ్.. ఓ మై డార్లింగ్’.  అప్పుడొచ్చింది ఆడియన్స్‌లో కదలిక! ‘మోనీకా..’ అంటూ ఊగిపోతున్నారు. హా హ్హా హా.. సంగీతమూ, ప్రేమే కాదు, ఏ బ్యూటిఫుల్ ఉమన్ బీ ఏ క్రూన్డ్ ట్రాక్ ఆఫ్ డ్రైవింగ్ ఫోర్స్.
  
  వినడం మాని, పాడే స్టేజ్‌లోకి వచ్చింది కాన్సర్ట్. అంతా గొంతు కలుపుతున్నారు. మొత్తంగా కదలడం వీలుకాని వాళ్లు కనీసం చేతులనైనా కదిపే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. మొత్తానికైతే కదులుతున్నారు. పాటలో అమృతం ఉంటుంది. అది తాగాలి. పాడడంలోనూ అమృతం ఉంటుంది. దాన్ని తాగమని ఇవ్వాలి? మనుషులు ఎక్కువసేపు దూరంగా ఉండిపోలేరు. పాటగానీ ప్రేమగానీ దొరికే వరకే ఆ దూరం.
 - మాధవ్ శింగరాజు