గాత్రనేత్రి

గాత్రనేత్రి

మిణుగురులు
 
సమాజానికి దివిటీలు
 
చూపు లేకపోవడం వైకల్యం కావచ్చు. కానీ, జీవితాన్ని ఆనందమయం చేసుకోవడానికి ఆ వైకల్యం అడ్డంకి కాదు.. అంటారు మాధవి.
 పాటతో జీవితాన్ని మలుచుకున్నంత మధురంగా తన జీవనగానాన్నీ వినిపిస్తారు మాధవి. ఆ.. శ్రుతులను, గతులను ఆమె స్వరంలోంచే విందాం.
 
‘‘నేను పుట్టి పెరిగింది పశ్చిమగోదావరి జిల్లా పాలకొల్లులో!అమ్మ వరలక్ష్మి. నాన్న పరమేశ్వరరావు. నాన్న మున్సిఫ్ కోర్టులో క్లర్క్‌గా పనిచేసేవారు. నేను పుట్టినప్పుడు మహాలక్ష్మి పుట్టిందని సంతోషపడేలోపు, అంతులేని దుఃఖం కలిగిందట అమ్మనాన్నలకు. నా వైకల్యం చూసి ‘ఆడపిల్ల.. చూపు లేకుండా జీవితంలో ఎలా నెగ్గుకొస్తుందో’నని అమ్మ బాగా ఏడ్చిందట. కానీ, ఈ రోజు ఇద్దరు బిడ్డల తల్లిగా, నాతోటి గాయకులకు సహాయకారిగా, ఇల్లాలిగా నా జీవితాన్ని నేను తీర్చుదిద్దుకున్న విధం చూసి, వాళ్లే అమితంగా సంతోషిస్తుంటారు. బంధువులూ అభినందిస్తుంటారు.
 
ధైర్యంగా పాల్గొనేదాన్ని...

చూపు లేదని ఏనాడూ బాధపడింది లేదు. ఉన్నవాటితో అవకాశాలను అందిపుచ్చుకోవడం చిన్నప్పటి నుంచే అలవాటైంది నాకు. ఆరవతరగతి వరకు పాలుకొల్లులోనే చదివాను. తర్వాత విశాఖలో డిగ్రీ వరకు చదువుకున్నాను. పాఠశాల స్థాయిలో ఉన్నప్పుడే సంగీతం అంటే అమితమైన ఆసక్తి ఉండేది. బాగా పాటలు పాడేదాన్ని. మంచి కంఠం, ఎక్కడైనా పాడగల ధైర్యం చూసి స్కూల్ పాటల ఆల్బమ్‌లో పాల్గొనడానికి అవకాశం ఇచ్చారు. అది మొదలు వినాయకచవితి, దుర్గా పూజలు, పెళ్లిళ్లు, చిన్న చిన్న పార్టీలలో పాటలు పాడేదాన్ని. తెలిసినవారు నన్ను పిలిచి మరీ పాటలు పాడించుకునేవారు. ప్రశంసించేవారు.

నాలాంటి వారితో కలిసి...

పెళ్లయ్యాక నాకు అత్తవారిల్లే పుట్టిల్లుగా మారింది. చూపులేదని అత్తవారింట నన్ను జాలిగానో, చులకనగానో చూసింది లేదు. అమ్మనాన్నల్లా మా అత్తమామలు నా బాగోగులు చూసుకున్నారు. ఇద్దరు పిల్లల ఆలన పాలన కూడా వారి సహకారంతోనే సాధ్యమవుతోంది. కుటుంబ నౌక సాఫీగా సాగిపోతోంది. నాలా వైకల్యం ఉన్న వారికి ఎంతో కొంతైనా చేయూతగా నిలిస్తే..? ఈ ఆలోచననే నా భర్త ముందుంచాను. పాటలు పాడాలనే తపన ఉన్నవారికి చేయూతగా నిలవాలన్న ఆశయాన్ని గురించి నా భర్తకు చెప్పాను. సంతోషంగా సమ్మతం తెలిపారు. జీవితంలో నిలదొక్కుకోవాలనే తపన ఉండి, సంగీతం గురించి తెలిసిన నాలాంటి మరో ఐదుగురుని కలుపుకొని ఏడేళ్ల క్రితం విశ్వదృక్ ఫౌండేషన్‌ను ఏర్పాటు చేశాను. మొదట్లో సంగీతపరికరాలు సమకూర్చుకోవడానికి, ఇంటి రెంట్ కట్టుకోవడానికి చాలా ఇబ్బందిపడేదాన్ని. కానీ మా ట్రూప్‌కి వ స్తున్న పేరు, మేం చేస్తున్న సాధన.. మేం ఎదుర్కొంటున్న ఇబ్బందులు గమనించిన నాగార్జున గ్రూప్ వారు, ప్రభాదరుడు, కె.వి.రమణాచారి.. వంటి కొందరు పెద్దలు ఇచ్చే చేయూత నన్ను ఎన్నో వేదికల మీదకు చేర్చింది. ఎందరి చేతనో ప్రశంసలు అందుకునేలా చేసింది. మరెన్నో ప్రోగ్రామ్‌లు ఇవ్వడానికి సహాయకారిగా నిలిచింది. సొంతంగా ఆల్బమ్‌లను రిలీజ్ చేస్తూ, ఫంక్షన్లలో పాల్గొంటున్నాం.

ముందు ఐదుగురితో మొదలైన ఫౌండేషన్ ఇప్పుడు 20 మందికి చేయూతనిచ్చేంతగా ఎదిగింది. ప్రశంసలతో పాటూ అవార్డులూ నన్ను పలకరించాయి. నాలుగు గంటలు ఏకధాటిగా పాడి ప్రముఖుల చేత మెప్పుపొందాను. అదేవిధంగా పన్నెండు గంటల పాటు ఏకధాటిగా ప్రోగ్రామ్ చేయాలనే సంకల్పంతో ఉన్నాను. అందుకు సాధననే నమ్ముకున్నాను. ఆడపిల్లకు చదువెందుకు అనుకునే రోజుల్లో మా అమ్మనాన్నలు దగ్గరుండి స్కూల్‌కి, కాలేజీకి తీసుకెళ్లేవారు. తమ్ముడితో పాటు సమానంగా నన్నూ పెంచారు. చూపు లేదని, ఏం చేయగలనని నాడు కన్నవారి మీదే ఆధారపడి ఉంటే.. ఈ రోజున ఇలా మీ ముందు నిలబడేదాన్ని కాదు’’ అంటూ ముగించారు మాధవి.
 - నిర్మలారెడ్డి
 ఫొటోలు: రాజేష్
 
ఆయన మంచితనం నన్ను ఆకట్టుకుంది
 
డిగ్రీ పూర్తయ్యాక విశాఖలోనే టైపిస్ట్‌గా జాబ్ వచ్చింది. ఆరు నెలల పాటు ఉద్యోగం చేశాను. కానీ, యాంత్రికంగా సాగిపోయే ఆ జీవితం సంతృప్తినివ్వలేదు. అనేకమందిలో నేనూ ఒకరిగా ఉండిపోవడం నచ్చేది కాదు. నలుగురిలో ప్రత్యేకంగా నిలవాలన్నదే నా తపన. నాకు తెలిసిన విద్య పాట. సంగీతాన్నే సాధన చేస్తూ కొన్ని రోజులు గడిపాను. గాత్రానికి మరిన్ని మెరుగులు పెట్టుకోవడానికి అధ్యాపకులను వెతుక్కుంటూ హైదరాబాద్ వచ్చాను. తెలుగు విశ్వవిద్యాలయంలో కర్ణాటక సంగీతం నేర్చుకున్నాను. ఆంధ్ర మహిళాసభలో సంగీతం క్లాసులకు హాజరయ్యే సమయంలో రాము పరిచయయ్యారు.

తనూ సంగీత సాధన కోసం కాలేజీకి వచ్చేవారు. చూపులేని వారికి ఎంతో సహాయకారిగా ఉండే రాములోని మంచితనం నన్ను అమితంగా ఆకట్టుకునేది. నా గాత్రానికి ఆయన ముచ్చటపడేవారు. సాధన చేయడానికి మరింతగా ప్రోత్సహించేవారు. ఏదైనా ప్రోగ్రామ్‌కి వెళ్లడం, రావడం కష్టంగా ఉంటే దగ్గరుండి తీసుకెళ్లేవారు. కానీ, జాలిపడేవారు కాదు. ఆ సహకారం, అభిమానం నాకు బాగా నచ్చాయి. ప్రపంచాన్ని మనసుతోనే దర్శించగలిగే నేను రాములోని మంచితనానికి మనసిచ్చేశాను. మా అమ్మనాన్నలూ అంగీకారం తెలిపారు.