సరదాగా...
 
 ‘‘బొమ్మనూ చేసీ... పిల్లలనిచ్చీ... చిలిపిగా చూసేవు వేడుకా...  పిల్లలతోటీ...  వారిమాటలతోటి... గారడీ చూపేవు వేడుకా...’’  అంటూ అప్పటికి ఐదోసారి విరక్తిగా పాడుకున్నాను. అందుకు కారణం మా బుజ్జిగాడు.
    
 ‘‘నాన్నా నువ్వు నన్ను ఆ రెస్టారెంట్‌కు తీసుకెళ్లగానే డాలీమీల్స్ ఇప్పించాలి. సరేనా’’ అంటూ అల్టిమేటమ్ ఇచ్చాడు మా బుజ్జిగాడు.    
 సదరు డాలీమీల్స్ ఎంతమాత్రమూ రుచిగా ఉండదు. కాకపోతే దాంతో పాటూ ఒక బొమ్మను ఇస్తారు. కాబట్టి అది డాలీమీల్స్ అనే పేరిట ప్రఖ్యాతినొందింది. ఏదైనా మంచి రుచికరమైన పదార్థాలూ, ఆత్మకింపైన భోజనం తిందామన్నది నా కోరిక. కానీ వాడి బోడి బొమ్మ కోసం రుచీపచీలేని ఐటమ్ తీసుకోడానికి నాకు మనస్కరించదు. ఈలోపు వాడిలో టాయేచ్ఛ మరింత హెచ్చింది. ‘వదల బొమ్మాళీ నిన్నొదల’ అంటూ నన్ను మరో రూపంలో వెంటాడింది.
  
  ‘‘సరే... అయితే ఆ చిర్‌చిరే లేదా డర్‌డరే పాకెట్ తీస్కో’’ అంటూ నాకు మరో ఛాయిస్ ఇచ్చాడు.
  ఆ చిర్‌చిరే పాకెట్ కొనాలంటే నాకు పరమ చిరాకు. డర్‌డరే కూడా దాదాపు అంతే. పేరుకు తగ్గట్టు మహాభయం. వాటిల్లో ఒకదాంట్లో మహా అయితే నాలుగు పాప్‌కార్న్ ముక్కలో, ఇంకోదాంట్లో ఐదు చిప్సో... గిప్సో ఉంటాయి. వాటితోపాటు ఉచితంగా ఓ బొమ్మ. అందుకే వాడి ఆ డిమాండు.
  ఈ రెండు డిమాండ్లకూ నేను లొంగలేదు. పైగా అదేదో సినిమాలోలా వాడికో వార్నింగ్ ఇచ్చాను.
  ‘‘ఒరేయ్... మనం రెస్టారెంట్‌కు వెళ్లి మాంఛి రుచికరమైన నాన్‌వెజ్ భోజనం తింటాం. ఎందుకంటే నేను పులిని. నాముందు నీ ‘బొమ్మ’డిమాండ్లు పెట్టకు. నీకు నేను ‘టాయి’లాలు ఇచ్చేది లేదు.
  
  పులితో గేమ్స్ ఆడకు. పులికీ నాకూ ఎన్నో సిమిలారిటీస్. పులికీ తేన్పులొస్తాయి. నాకూ పులితేన్పులొస్తాయి. కాకపోతే ఒక్కటే తేడా. దానికి పొట్ట గట్టిగా రాయిలా మారదు... నాకు మారుతుందంతే. పొట్టమాత్రమే కాదు... నా సంకల్పమూ రాయిలాంటిదే. అందుకే రాయ్ లాంటి నా పట్టుదల ముందు నీ టాయ్‌కు ఆస్కారం లేదు... హ హ హా’’ అంటూ  నా నవ్వులో కాస్త విలనీ కూడా చూపాను. ఆ తర్వాత వాడెంత పిలిచినా, బతిమాలినా, వెంటాడినా లొంగకూడదంటూ నిశ్చయించుకుని మౌనంగా ఉండిపోయా.
  
  ‘‘నాన్నా...’’ నో ఆన్సర్. ‘‘ఇప్పించవా’’ జవాబు శూన్యం. ‘‘అంతేనా?’’ రాయిలా గట్టిదీ, కుండలా పొంగినదీ అయిన నా రాతిపొట్ట లాంటి నా పట్టుదలా.... మజాకా?  
  వాడేదో జనాంతికంగా మాట్లాడుతున్నట్లుగా... వాడిలో వాడే ఏదో గొణుక్కుంటున్నాడు. నాకంతా వినపడుతూనే ఉంది గానీ, ఏదీ విననట్లుగా యాక్షన్ చేస్తున్నాను. కానీ నాకు ఆ తర్వాత తెలిసింది. అది వాడి ఎత్తుగడలో భాగమని. ఇంతకీ వాడు మాట్లాడిందేమిటంటే...
  ‘‘అమ్మా... బంగారం విలువ ఎక్కువా? ప్లాటినందా? ఎందుకంటే మా స్కూల్లో కొంతమంది పిల్లలు బంగారం కంటే ప్లాటినమే విలువైందంటున్నారు’’ అడిగాడు వాడు.
  ‘‘అవున్రా. నిజమే. బంగారం కంటే ప్లాటినం విలువే ఎక్కువ’’ క్లారిఫై చేసింది మా ఆవిడ.
  ‘‘అప్పుడూ... నాన్న మనతో చాలాసేపట్నుంచి మాట్లాట్టం లేదు కదా... రోజూ మనం వినే పాటను నాన్న కోసం వేరేలా పాడితే బెటరేమో?’’ అన్నాడు వాడు.
  నేనేమీ మాట్లాడలేదు. కానీ మనసులో మాత్రం ఆ పాటేమిటో అని బోలెడంత ఆసక్తి.
  ‘‘ఏంట్రా ఆ పాట?’’ అడిగింది మా ఆవిడ.
  ‘‘నాన్న ఎంతకూ నాతో మాట్లాడం లేదమ్మా అందుకే ఇలా పాడుతున్నా...
  పలూకే ప్లాటీనామాయేనా... ఓ మౌన నాన్నా... పలూకే ప్లాటీనామాయేనా
  పలూకే ప్లాటీనామాయే - పిలచీనా పలుకవేమీ... పలికీ నాతో ఓ మాటా పలుకూ - బొమ్మా ఇప్పించూ స్వామీ’’ అంటూ నా పేరడీ డైలాగ్‌కు తగినట్టుగా ఓ పేరడీ పాట విడిచాడు.
  అంతే... ఊగిపోయే తండ్రిపేగుతో వాడికి డాలీమీల్సు తినిపించక తప్పలేదు నాకు. అంతే కాదు... దాంతో పాటూ నేను అమితంగా ద్వేషించేదే అయినా డర్‌డరే పాకెట్ కూడాఒకటి ఇప్పించా.
  ‘‘జన్మనిచ్చితిరా... అనుభవించితిరా...’’ అన్న పాట అప్పటికి ఐదోసారో, ఆరోసారో ఏడుస్తూ పాడక తప్పలేదు నాకు.
  - యాసీన్