సినిమా రివ్యూ: ఎంఎస్ ధోనీ

కొత్త సినిమా గురూ!

ఒక టికెట్ ఇస్తారా ప్లీజ్...



లక్ష్యం నిన్ను ఎంచుకుంటుంది.

నువ్వు చేయాల్సిందల్లా లక్ష్యాన్ని ఎంచుకోవడమే.

          

ధోనికి అసలు క్రికెట్ అంటే పెద్ద ఇష్టం లేదు. రాంచీ స్కూల్‌లో ఫుట్‌బాల్ ఆటలో ఆసక్తి కలిగి ఉంటాడు. గోల్ కీపర్‌గా మంచి చలాకీ. కాని ఆ స్కూల్ క్రికెట్ టీమ్‌లో వికెట్ కీపర్ లేకపోవడంతో స్కూల్ స్పోర్ట్స్ టీచర్ కన్ను ధోని మీద పడుతుంది. ‘క్రికెట్ ఆడతాడేమో కనుక్కో’ అని కబురు చేస్తే ‘పెద్ద బాల్‌ని వదిలేసి చిన్నబాల్‌తో ఆడతారా ఎవరైనా?’ అని జవాబు చెప్తాడు.

 

కాని లక్ష్యం అతని కోసం కాచుకుని ఉంది.

 అది పదే పదే అతడి వెంట పడింది.

 చివరకు ధోని ఫుట్‌బాల్‌ని వదిలి క్రికెట్‌లోకి వస్తాడు. చేతికి గ్లవ్స్... దూసుకొచ్చే బాల్‌ను ఒడిసి పట్టడం డ్యూటీ.

 ‘సార్... నాకు బ్యాటింగ్ అంటే ఇష్టం’ అని టీచర్‌కు చెప్తే ‘నీ ముఖం... కీపింగ్ చెయ్’ అని చెప్తాడు. సంతలో దేవుని పటాలన్నింటి మధ్య సచిన్ పోస్టర్ ఉంటే కొనుక్కున్న కొడుకును చూసి తండ్రికి దిగులు. వీడు బాగా చదువుతాడా... చదువులో పాస్ అయ్యి గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం తెచ్చుకుంటాడా అని. తల్లికి మాత్రం తెలుసు- వాడికి ఆనందం ఆటల్లోనే అని.

           

ధోని లోకల్ గల్లీలలో హీరో అవుతాడు. బ్యాట్ పట్టుకుని క్రీజ్‌లో నిలబడితే కొడుతూనే ఉంటాడు. చివరకు స్కూళ్లకు సెలవులిచ్చి జనమంతా వచ్చి నిలుచునేంత క్రేజ్. కాని చిన్న ఊరి కుర్రవాడు. మధ్యతరగతి కుటుంబం. బతుకు భయం. ఎదగాలంటే ఎన్నో అడ్డంకులు. రైల్వే అధికారి ఒకరు అతడి ప్రతిభను గుర్తించి రైల్వేలో టిసి ఉద్యోగం ఇచ్చి రైల్వే క్రికెట్ టీమ్‌లో ఎంపిక చేసుకుంటాడు. నెలకు ఐదు వేల జీతం. ఖాళీ ఉన్నప్పుడల్లా క్రికెట్ ప్రాక్టీస్. డౌన్ వచ్చే రైలు... అప్ వెళ్లే రైలు... మధ్యలో టికెట్ కలెక్షన్... లేని వాళ్లకు ఫైన్ వేయడం... రోజులు గడుస్తున్నాయి. కొంత ఏమరపాటుకు లోనైతే ఇక్కడే ఫినిష్ అయిపోయే అవకాశం ఉంది.

 

ఏం చేయాలి?

ఇలాంటి సందర్భం ప్రతి మనిషి జీవితంలోనూ వస్తుంది. ఉండాలా... వదిలేసి వెళ్లాలా...  అందరి దగ్గరా టికెట్ కలెక్ట్ చేసే మనిషి  తన లక్ష్యం కోసం తెగింపు అనే టికెట్‌ను కలెక్ట్ చేసుకోవాల్సి ఉంటుంది.

 చివరకు ధోని నిర్ణయం తీసుకుంటాడు.

 రైలుకు టాటా.

 డియర్ క్రికెట్... అయామ్ కమింగ్.

           

ప్రతిభ నగరాల్లో మాత్రమే ఉండదు. చిన్న చిన్న పట్టణాల్లో కూడా గొప్ప గొప్ప ఆటగాళ్లు ఉంటారు. దాల్మియా హయాంలో బి.సి.సి.ఐ చిన్న ఊళ్లలో ఉన్న టాలెంట్‌ను వెతికి పట్టే కార్యక్రమం తీసుకోవడం ధోనికి లాభిస్తుంది. ఒక దేశవాళీ ట్రోఫీ క్రికెట్‌తో ధోని ఎక్కడైతే సెలెక్టర్లు కూచున్నారో వాళ్ల నెత్తిన పడేలా సిక్సర్లను బాదుతాడు. అక్కడి నుంచి హైదరాబాద్ ఏ టీమ్, ఆ తర్వాత భారత జట్టు, ఆ తర్వాత వరుస విజయాల వరుస... ఆ తర్వాత చెరపలేని ఒక చరిత్ర స్థాపన.

           

ఎంఎస్ ధోని సినిమా 2011 వరల్డ్ కప్ ఫైనల్స్‌తో మొదలయ్యి ఫ్లాష్‌బ్యాక్‌లోకి వెళ్లి తిరిగి ఫైనల్స్‌తో ముగుస్తుంది. మూడు ముఖ్యమైన వికెట్లను పోగొట్టుకుని జట్టు ఒత్తిడిలో ఉన్న తరుణాన ఒక కెప్టెన్‌గా కసి ఉన్న ఆటగాడిగా దేశానికి వచ్చిన ఈ అవకాశాన్ని ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ జారవిడవరాదనే సంకల్పంతో చేతులకు గ్లవ్స్ బిగించుకుంటూ ధోని క్రీజ్‌లోకి దిగి బ్యాట్‌తో బంతి మాడు పగిలేలా మోదడం, యువరాజ్ సింగ్‌తో కలిసి జట్టును విజయం వైపు నడిపించడం... చివరి బాల్‌ను బౌండరీ లైన్ ఆవలికి తరలించడం... ఇటీవలి జ్ఞాపకంగా మన కళ్ల ముందు కదలాడినా మళ్లీ ఆ క్షణాలు ఉజ్జీవనమై ఉద్వేగం కలుగుతుంది. ఛాతీ ఉప్పొంగుతుంది. 28 ఏళ్ల తర్వాత భారత్‌కు ప్రపంచం కప్‌ను సాధించి పెట్టిన ఈ కుర్రవాడు ఒక చిన్న ఊళ్లో... ఒక దిగువ శ్రేణి ప్రభుత్వ క్వార్టర్ల నుంచి పుట్టుకొచ్చాడని తెలియడం ఎవరికైనా స్ఫూర్తి... తమ లక్ష్యాన్ని ఎంచుకోవడానికి అవసరమయ్యే ఉత్సాహాన్ని ఇస్తుంది.

           

మహేంద్ర సింగ్ ధోనిగా ఈ సినిమాలో సుశాంత్ సింగ్ రాజ్‌పుట్ నటించాడు. అతడికి ఇది జీవిత కాలపు అవకాశం. దానిని అతడు నిలబెట్టుకున్నాడు. ఇక మీదట ధోని, సుశాంత్ అవిభాజ్యం. గత స్పోర్ట్స్ బయోపిక్‌ల వలే కాకుండా ఈ సినిమా అంతా రియల్ ఫుటేజ్ వాడారు. అందులో ధోనికి బదులుగా సుశాంత్‌ను గ్రాఫిక్స్‌తో మార్పిడి చేశారు. కాని గ్రాఫిక్స్ ఉన్నతశ్రేణిలో ఉండటం వల్ల ఎఫెక్ట్ అద్భుతంగా వచ్చింది. అలాగే స్కూల్ ప్లేయర్‌గా సుశాంత్ ముఖాన్ని ఆ వయసు కుర్రాడికి గ్రాఫిక్స్‌తో అమర్చి చాలా మంచి అనుభూతిని రాబట్టగలిగారు.  



తర్వాతి కాలంలో జట్టులో హోరాహోరీగా పేరు తెచ్చుకున్న యువరాజ్ సింగ్, ధోనిలు రంజి స్థాయిలో పోటీ పడటం ఈ సినిమాలో చూడటం చాలా ముచ్చటగా ఉంటుంది. ముఖ్యంగా 84 పరుగులు కొట్టి ఔట్ అయిన ధోని టీమ్‌ని పంజాబ్ టీమ్ తరఫున బ్యాటింగ్‌లో దిగిన యువరాజ్ సింగ్ ఉతికి ఆరేయడం ఆ విషయాన్ని ధోని చాలా మురిపెంగా చెప్పడం చాలా బాగుంటుంది. ముఖ్యంగా యువరాజ్‌లా వేసిన కుర్రాడు యువరాజ్‌లాగే కనిపిస్తూ చాలా బాగా చేశాడు. ధోని తను కెప్టెన్ అయ్యాక ఎవరి హయాంలో అయితే తాను పైకి వచ్చాడో ఆ ప్లేయర్స్ (నేరుగా పేర్లు చెప్పరు... కాని మనకు తెలుసు వాళ్లు... రాహుల్ ద్రావిడ్, సౌరవ్ గంగూలీ, గౌతమ్ గంభీర్)ను పక్కన పెట్టడంలో కఠినంగా వ్యవహరించడం అది విమర్శలకు దారి తీయడం చూచాయగా కనిపిస్తుంది. ‘నాకు ఆటగాళ్లు కాదు కావలసింది... విజయం కోసం ఆకలిగొన్న వ్యక్తిత్వాలు’ అని ధోని సెలక్టర్లతో చెప్తాడు. ‘నాకు స్వతంత్రం ఇస్తే తప్ప భారత్‌ను ప్రపంచ కప్ కోసం సిద్ధం చేయలేను’ అని ధోని కుండ బద్దలు కొడతాడు. అతడి నిర్ణయం సబబే అని చరిత్ర నిరూపించింది.

           

‘వెన్స్ డే’, ‘బేబీ’ వంటి మంచి సినిమాలు తీసిన దర్శకుడు నీరజ్ పాండే ఈ సినిమాను కంగారు లేకుండా మోసకారి తనంతో కాకుండా నిజాయితీగా తీసే ప్రయత్నం చేశాడు. మూడు గంటల నిడివితో తీరిగ్గా చెప్తాడు. ఫస్ట్ హాఫ్ మనం మైమరపుతో చూస్తాం. సెకండ్ హాఫ్‌లో డ్రమెటిక్‌గా పైకి లేచే కథనం కథలోనే లేకపోవడం వల్ల కొంచెం నిరాసక్తంగా అనిపించినా నటీనటుల ప్రతిభ, దర్శకుడి ప్రావీణ్యం సినిమాను గట్టెక్కించేస్తాయి. ముఖ్యంగా ఇవాళ మన ఎదుట హీరోలుగా నిలిచిన వ్యక్తులు అలా ఉత్త పుణ్యానికి హీరోలు అయిపోరనీ దాని వెనుక ఎంతో కఠోరమైన పరిశ్రమ ఉంటుందనీ ఎవరైనా ఏ రంగంలో అయినా పైకి రావాలంటే అటువంటి పరిశ్రమ అవసరమని ఈ సినిమా ఈనాటి యువతకు బడి పిల్లలకు చెబుతుంది. దుర్వ్యసనాల జోలికి పోకుండా లక్ష్య శుద్ధికి కట్టుబడి ఉండాలని కూడా ఈ సినిమా చాలా బలంగా చెప్తుంది. స్మోకింగ్ అయితే అసలు కనిపించలేదు.

           

ధోనిని కుటుంబం మొత్తం చూడొచ్చు. ముఖ్యంగా పిల్లలకు చూపించవచ్చు.

 తల్లిదండ్రులకు పిల్లలను ఏ ట్రైన్ ఎక్కించాలో తెలుస్తుంది.

 పిల్లలకు ఏ ట్రైన్‌ను వదిలిపెట్టాలో తెలుస్తుంది.

 గుడ్ ఎటెంప్ట్. పదికి ఎనిమిది మార్కులు.



- సాక్షి ఫీచర్స్ ప్రతినిధి